وفا
پرده برانداختی، چھره برافروختیمیکده را ساختی، صومعه را سوختی
من صفتی جز وفا هیچ نیاموختم
تو روشی جز جفا هیچ نیاموختی
بر سر اهل وفا سایه نینداختی
غیر متاع جفا مایه نیندوختی
تا دل من در غمت جامه ی جان چاک زد
چشم امید مرا از دو جھان دوختی
ای دم باد صبا خواجه ما را بگو
بنده ی خود را به هیچ بھر چه بفروختی
با تو فروغی مگر دم زده از درد خویش
کز سخن ناخوشش سخ تتر افروختی
